ก้มลงไปมองเข็มนาฬิกาข้อมือ ที่มีลักษณะคล้ายๆเส้นด้ายเส้นสั้นๆ วางบนหน้าปัดทรงกลม ซึ่งมีจุดหมุนที่เกือบจะถึงปลายอีกด้านหนึ่ง ที่ทำหน้าที่หมุนเข็มเล็กๆให้เคลื่อนไหวเป็นวงกลมไม่เคยหยุด นอกจากเสียว่าพังหรือถ่านหมดเท่านั้นเอง ขนาดเรียวเล็กของเข็ม ทำให้สัมผัสความพิ้วไหวของกาลเวลาในขณะมันเดินทุกวินาทีทุกๆครั้ง เวลาเดินหน้าไปเรื่อยๆทำให้เรารู้ถึงเวลา ณ ปัจจุบัน ทำให้เราคำนึงถึงว่า ตอนนี่เราทำอะไรอยู่ รู้สึกร้อน หนาว หาว เหม่อ คิดถึงใครสักคน ในอีกด้านหนึ่ง นาฬิกาก็เป็นเพชรฆาต ที่กลืนกินเวลาแห่งชีวิตของทุกสรรพสิ่ง ให้เหลือน้อยลงทุกทีที่มันมีการเคลื่อนไหว ในตอนนี่ผมอยากให้ทุกๆคน ทุกเพศ ทุกวัย ไม่จำกัดว่าจะเป็นใคร มาจากใหนหนใด ที่ใหน อย่างไร มีแค่เพียงความสามารถในการ พิจารณา ในการติตรอง ว่าในเวลาที่เสียไปนั้น เราใช้มันคุ้มหรือยัง เต็มที่กับทุกนามีใหม มีอะไรที่อยากจะทำในเวลานั้น แต่ยังไม่ได้ทำ ที่ยังค้างคาในใจ เมื่อได้คำตอบที่ต้องการแล้ว ผมขอแนะนำว่า เก็บมันไว้ก่อน กลับมาใส่ใจในรายละเอียดและเข้มข้นกับปัจจุบันจะดีกว่า "เวลามันคล้ายสายลมที่พัดผ่านตัวเรา จะต่างกันตรงที่เวลามันไม่สามารถย้อนกลับมาทำหน้าที่ของมัน ณ จุดเวลานั้นได้อีกครั้ง"
คุณเห็นด้วยกับผมใหม.
ตอบลบ